حكومت بيگانه و تحميل اراده بر يك ملت، بر اثر ايجاد دو دستگى است و تا دو دستگى در ميان ملت رخ ندهد محال است چنگال استعمار، بند شود. شكى نيست در اثر تفرقه، نيروهاى معنوى و مادى در يك نقطه متمركز نمى شوند. و كليه نيروها و نقشه ها بر اثر نبودن هماهنگى و افزايش كارشكنى به هدر مى روند.

امير مقتدرى دوازده فرزند داشت و از تفرقه و اختلاف آنها پس از مرگ خود سخت ترسان بود. روزى از طريق پند به آنها گفت: بقاى ملك و قدرت در گرو يگانگى است و كوچك ترين اختلاف كافى است كه هستى شما را به دست فنا بسپارد. آن گاه دستور داد دوازده چوب را، كه يك شخص متعارف مى تواند هركدام از آنها را روى زانوى خود بگذارد و بشكند، بياورند. او چوب ها را دسته كرد و روى زانو گذارد، هر چه فشار داد شكسته نشد. آن گاه آنها را از هم جدا كرد، هر يك را جداگانه دو نيم كرد و گفت: فرزندان من، به واسطه اتحاد بود كه، اين چوب ها در برابر فشار خارجى مقاومت كردند، ولى در اثر تفرقه از پاى درآمدند; يعنى حال شما نيز مانند همين چوب هاست.

قرآن پيوسته مردم را به اتحاد و يگانگى دعوت كرده و با صداى هرچه رساتر فرموده است:(وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعاً وَلا تَفَرَّقُوا)[1]: «به ريسمان الهى چنگ زنيد و از هم جدا نشويد». امروز دشمنان اسلام به اختلاف داخلى دامن مى زنند و كار به جايى رسيده است كه در برخى كشورهاى اسلامى اختلاف ميان سنى و شيعه بيش از اختلاف ميان مسلمانان و مسيحيان و هندوهاست. ما بايد به اين سياست شوم خانمان برانداز توجه كنيم و از داستان مسجد ضرار درس عبرت بگيريم. از اين رو پيامبر گروهى را اعزام كرد كه مسجد ضرار را ويران كنند و براى محو آثار نفاق، زباله ها را در آن جا بريزند.