«افراد متمكن از تو اذن مى خواهند و مى گويند: بگذار ما، مانند از كار افتادگان به خانه بمانيم».

اذن پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مصلحت بود

گروهى كه به عصمت پيامبران اعتقاد ندارند، با آيات مورد بحث برگفته خود استدلال نموده و مى گويند: اذن پيامبر در اين جريان بر خلاف مصلحت بوده; يعنى خطا و لغزشى بوده كه خدا آن را بخشيده، به گواه توبيخى كه متوجه او نموده و او را مذمت كرده و فرموده:

(عَفَا اللّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتّى يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الكاذِبينَ).

«خدا از تو بگذرد، چرا پيش از آن كه راستگويان بر تو آشكار شوند، و دروغگويان را بشناسى اجازه دادى».

معلوم مى شود كه پيامبر در اذن دادن به منافقين در مدينه خطاكار بوده، كه خداى او را از آن عفو فرموده است و گرنه عفو معنا نداشت.

از اين لحاظ برخى كوشيده اند به منظور حفظ مقام عصمت كه دلايل عقلى و نقلى بر آن گواهى مى دهند، بگويند اذن رسول خدا، «ترك اولى» بوده است و بهتر اين بود كه اصلاً اجازه نمى داد و لفظ عفو، همان طورى كه در معصيت به كار مى رود، در انجام دادن كارى كه ترك آن بهتر مى باشد نيز استعمال مى شود.

ما تصور مى كنيم كه اصلاً احتياجى به اين جواب نيست و ظاهر آيات در رفع شبهه كافى است و خود آيات گواه بر اين است كه اذن رسول خدا، صددرصد صلاح و مقارن با مصلحت بوده است. شما فرض كنيد كه، رسول خدا به آنها اذن نمى داد و پيامبر خدا آنان را از توقف در مدينه نهى مى نمود، ولى از دو حال خارج