اين رو در دارالندوه، جلسه اى تشكيل داد تا درباره محمد تصميم بگيرند:

گروهى گفتند كه او را در خانه خود بازداشت كنيم; عده اى نظر دادند كه او را از مكه بيرون نماييم تا سرانجام كار او به دست عرب هاى بيابانى بيفتد. تصميم نهايى شان اين شد كه چهل تن از جوانان نيرومند قبايل را انتخاب كنند و در شب معينى به زندگى او خاتمه دهند و خون او بدين وسيله در ميان اعراب پخش شود تا بنى هاشم را ياراى پيكار با قاتلان او نباشد. موعد حمله فرا رسيد، تروريست ها اطراف خانه او را محاصره كردند، جبرئيل از نقشه قريش پيامبر را آگاه ساخت و پيامبر خدا مأمور شد شبانه مكه را به قصد مدينه ترك بگويد و همان شب با عنايات الهى از خانه خود بيرون آمد و به اتفاق ابوبكر به غار ثور، كه در جنوب مكه و نقطه مقابل مدينه بود، پناه برد و سه شبانه روز در آن جا بود كه قريش از تعقيب او خسته شدند و از آن دست كشيدند. روز چهارم او با هم سفر خود، از غار بيرون آمدند و راه مدينه را پيش گرفتند و بدين وسيله خدا، پيامبر خود را از چنگ اشرار خونريز نجات داد، چنان كه مى فرمايد:

(وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللّهُ وَاللّهُ خَيْرُ الْماكِرينَ).[1]

«به يادآر زمانى را كه كافران درباره تو نيرنگ مى زدند كه تو را بازداشت كنند و يا بكشند ويا تبعيد كنند. آنها از راه حيله وارد مى شدند و خدا نقشه آنها را نقش بر آب نمود و خدا از تمام آنها ماهرتر است».

اين بود اجمال سرگذشت هجرت.

هدف آيه اوّل چيست؟

از آن جا كه برخى از مسلمانان به بهانه هاى مختلفى نمى خواستند در جهاد با