3. رشوه گيرى براى ابطال حقوق. اين مطلب يكى ديگر از جرايم مسلّم كنيسه هاست و به قدرى دامنه آن وسيع بود، كه گاهى برخى از منافقان صدر اسلام كه با يهوديان نزاعى پيدا مى كردند، نزاع و دعوا را به محاكم قضايى يهود مى بردند; زيرا مى دانستند كه آنان، به وسيله رشوه گرفتن به همه گونه مساعدت حاضرند. از اين نظر در قرآن، نهى صريح وارد شد كه، مسلمانان حق ندارند با وجود محاكم عدل، در محاكم جور و طاغوت طرح دعوا كنند.

اكنون شما ملاحظه كنيد، گروهى كه بزرگان و زمامداران آنان در اين پايه از صلاح و فلاح باشند سرانجام آنها به كجا مى انجامد.

يكى ديگر از راه هاى جمع آورى ثروت، رباخوارى بود. البته اين خصيصه مال تمام ملت يهود بود و اختصاصى به «احبار» آنها نداشته است، چنان كه آيات قرآن بر اين مطلب گواهى مى دهد.[1]

جرم ديگر احبار و رهبان

خيانت و جنايت ديگرى كه قرآن از آن ياد مى نمايد، همان جلوگيرى از انتشار دين حق(اسلام) است و اين مطلب در هر عصرى به صورت هاى گوناگونى تحقّق مى پذيرفت وامروز وسيله بهترى براى اشاعه نصرانيت و منحرف ساختن جوانان مسلمان از جاده مستقيم اسلام، ايجاد شده است. آنان با تأسيس بيمارستان، مدارس، كالج و نشريه هاى روزانه و هفتگى و ماهيانه، به تبليغ مسيحيت مى پردازند و با نيرنگ هاى مختلف و صورت هاى گوناگون براى خود در دل مردم مسلمان جا باز مى كنند و رجال سياسى اسلام را براى حفظ موقعيت و شخصيت خود مجبور مى نمايند كه دست آنها را در تمام كارها باز بگذارند.