هم تمييز داده مى شوند و اين حس، مهم ترين حس ظاهرى انسان محسوب مى شود. به همين دليل بدان و دزدان پيوسته از ظلمت و تاريكى استفاده مى كنند. راهزنان، وقتى چشم انداز ميدان فعاليت بشر را تاريك و بى نور ديدند، دست به تاراج مى زنند و حيوانات درنده از غارها بيرون آمده به دنبال شكار مى روند.

مشابه همين آثار و خواص در نور معنوى نيز موجود است. نور معنوى عبارت است از: ايمان به خداى يگانه و روز رستاخيز و مظهر آن، به كار بستن برنامه هايى است كه از طرف خداى جهان به وسيله فرستادگان او براى بشر ابلاغ گرديده است.

مقايسه اى ميان نور حسى و نور معنوى

1.در پرتو نور ايمان، فكر پرورش مى يابد و شعاع فكر از نمودهاى طبيعت تجاوز مى كند و به سير و تفكّر در عالم ديگر ادامه مى دهد و از نظر عمل، گل هاى فضايل اخلاقى در گلزار وجود انسان مى رويد و با تابش نور معرفت و عقيده، اين فضايل روحى به صورت ملكات عاليه انسانى در مى آيد.

2. انسان در پرتو نور ايمان به سريع ترين ترقى دست مى يابد و ايمان، به هدف تحرّك مى بخشد و نحوه پيشرفت مردان با ايمان به هدف، با افراد غير مؤمن كاملاً محسوس است. نور ايمان به سرعت برق آسا، حاملان آن را به هدف مى رساند.

3. حق و باطل در سايه نور ايمان از هم تشخيص داده مى شود. دزدان اجتماع، پيوسته از تاريكى كفر و ظلمت بى ايمانى استفاده كرده و به منظورهاى سياسى، جامعه را براى برهنگى از فضايل آماده مى سازند. روى همين جهت، قرآن تمام كتاب هاى آسمانى را نور خوانده است وما به پاره اى از موارد استعمال واژه «نور» در قرآن اشاره مى نماييم.