شايد برخى از ساده لوحان تصوّر كنند كه سلب حقوق سياسى از يك ملت، نوعى ظلم و ستم است. پاسخ اين گفتار بسيار روشن است; زيرا هرگاه اسلام حقّ استقلال و تشكيل دولت را از اهل كتاب سلب نموده، براى منظور عالى ترى است و آن حفظ برنامه عالى اسلام است كه خدا، پيامبر را مأمور اجرا و گسترش آن نموده است; زيرا هرگاه گروه اهل كتاب استقلال سياسى داشته باشند در روز قدرت، مصمّم مى گردند كه آيين اسلام را، كه بهترين ارمغان الهى است، از بين ببرند و يا لااقل از بسط و گسترش آن جلوگيرى كنند و در نتيجه نه تنها بر جامعه اسلامى ستم مى كنند، بلكه نسل آينده را از اين فيض عظيم بى بهره مى سازند.

مصرف جزيه

دولت اسلامى ناچار است از مال و جان گروهى كه در پناه آن به سر مى برند دفاع نمايد و ايجاد چنين امنيتى، بدون هزينه امكان پذير نيست. چون دولت با كمك مالى مى تواند با سرباز و پاسبان، حدود و مرزهاى كشور را از حملات بيگانگان حفظ نمايد و دست چپاولگران داخلى را از تاراج مال ملّت كوتاه سازد. از اين رو، ملت، چه مسلمان و چه غير مسلمان، بايد مالياتى به دولت بپردازند تا او از اين طريق قادر به جمع نيرو گردد. چيزى كه هست تفاوت در نحوه اداى ماليات است مسلمانان موظّف هستند صدى بيستِ منافع كسب خود را در اختيار پيامبر اسلام و يا حاكم عادل بگذارند و هم چنين موظّفند مقدارى از وجوه مالى خود را تحت عنوان زكات و صدقات و... بپردازند. ولى «اهل كتاب» بايد طبق صلاحديد حاكم عادل اسلامى مقدارى از اموال خود را به عنوان «جزيه» به دولت اسلامى بپردازند و در نتيجه همه ملت به دولت اسلامى كمك نموده اند.