استدلال به آيات قرآن

پيروان مكتب تفويض بر مدعاى خود به يك رشته از آيات قرآن نيز استدلال نموده اند كه نمونه هايى را يادآور مى شويم:

1.(الّذى خَلَقَ سَبْعَ سَموات طِباقاً ما تَرى فِى خَلْقِ الرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُت...)(ملك/3).

«آفريدگارى كه هفت آسمان را طبقه طبقه آفريد، در آفرينش خدا تفاوتى نمى يابى».

اين آيه هر گونه تفاوتى را در آفرينش خداوند نفى كرده است و مقصود عدم تفاوت از نظر حكمت است، يعنى در ميان پديده هايى كه خداوند آفريده است، هيچ پديده اى بر خلاف حكمت وجود ندارد.

ولى در ميان افعال انسان كارهاى ناروا و بر خلاف حكمت بسيار ديده مى شود نتيجه اين دو مقدمه اين است كه خداوند آفريدگار و پديد آورنده كارهاى انسان نيست.

2. (الَّذِى أَحْسَنَ كُلَّ شَىء خَلَقهُ...)(سجده/7).

«آفريدگارى كه هر چيزى را آفريده نيكو آفريده است».

شيوه استدلال به اين آيه نيز مانند آيه قبل مى باشد.

3. (الّذى أَتْقَنَ كُلَّ شَىء إِنَّهُ خَبيرٌ بِما تَفَْعلُونَ)(نمل/88).

«خداوندى كه هر چيزى را بر اساس اتقان آفريد، به درستى كه او بر آنچه انجام مى دهيد، آگاه است».

«اتقان» كار مشروط به دو امر است: يكى احكام و استوارى و ديگرى حسن و نيكويى. زيرا اگر كارى محكم واستوار باشد ولى حسن و نيكويى