كه در اين قسمت آمارهاى خود رامنتشر مى كنند بر اين مطلب گواهى روشنى مى دهند، از باب نمونه آمار خودكشى در آمريكا در سال (1956) بالغ بر شانزده هزار نفر بوده ودر سال (1957) يك چهارم افزايش داشته،ودكتر «هاوارد» با انتشار اين آمار، از افزايش مجدد آن در سالهاى آينده اظهار نگرانى نموده است. اين جريان مى رساند كه صنعت وتكنيك رضايت درونى وآرامش فكرى بشر را جلب نكرده است.

ازنظر بالا رفتن انسانيّت بايد گفت نحوه بهره بردارى او از صنعت به صورتى در آمده است كه او را به شكل حيوان توليد كننده ومصرف كننده در آورده است، كه كار وهدف او توليد است ومصرف، وهمچنين... تو گويى انسان براى اين دو آفريده شده است. اگر در گذشته، فلاسفه جهان، او را حيوان ناطق و متفكر معرفى مى كردند اكنون او به صورت حيوان اقتصادى در آمده است، كه عمر خود را به دلار و ريال تبديل مى كند. تو گويى انسان يك ماشين توليد ومصرف است وروز به روز جاذبه او در اين قسمت رو به افزايش است. آيا «هدف قرار گرفتن اقتصاد» عملاً فراموشى انسانيت واصول والاى اخلاق نيست؟

اشتباه نشود،هيچگاه كسى صنعت وتكنيك را انكار نمى كند وهمگان از آن به نحوى جانبدارى مى نمايند. مسأله در جاى ديگر است وآن برداشت جامعه مادى غرب، از آن مى باشد، آنجا كه همه نيروهاى انسان را بر توليد ومصرف بسيج كرده است. واخلاق وعواطف را آن چنان فدا وقربانى حرص وآز مادى خود نموده است كه همه چيز خود را در اين مسير از ياد برده است.

آوايى از دور شينده مى شود

در اين جا افراد روشندل وروشن ضميرى پيدا شده اند كه آه وناله آنان از اين زندگى ماشينى بلند شده است. واحساس كرده اند كه بشر از نظر انحطاط به آخر خط رسيده وزندگى ماشينى نمى تواند براى او سعادت آفرين باشد، زيرا نتيجه اين