برابر هيئت حاكمه قيام كرده وكشته شدند. اماتعداد كسانى كه تبعيد وزندانى گرديدند، بيش ازاينهاست. مسعودى خصوصيات آنها را در كتاب خود ياد آور شده است[1].

اين نهضتها وحركتها حاكى از گسترش ظلم و فشار بر جامعه اسلامى درآن عصر است كه آنها را درگوشه وكنار جهان اسلام پديد مى آورد.

اينها برخى از خصايص اين قسمت ازتاريخ خلافت است كه مى تواند شرايط سياسى امام «على النقى» رابراى ما ترسيم كند.

سياست حاكم بر عصر امام هادى (عليه السلام)

درحالى كه امام هادى درطول عمر خود با شش خليفه از خلفاى عباسى معاصر بود، اما درميان آنان از دوخليفه بيش از همه رنج ديد وسيا ست اين دو خليفه درباره عموم نهضتگران، بالأخص علويها،سياست قلع و قمع بود. اين دو خليفه عبارتند از:1ـ متوكل 2ـ معتز.

اينك به برخى از جنايات اين دو خليفه اشاره مى كنيم:

متوكل عباسى درسال 232 هـ، زمام خلافت را به دست گرفت[2].

از آنجا كه او از وجود علوى ها سخت بيمناك بود وميدانست كه همه اين نهضتها به خاطر امام على النقى است، وى خواست روش نياكان خودر ا زنده كند ومصلحت ديدكه امام هادى را از مدينه به سامرا جلب كند و از روش ابتكارى مأمون درباره امام هشتم پيروى كند.زيرا در اين صورت امام زير نظر خليفه قرار مى گرفت و خليفه از كارهاى او آگاهى خاصى پيدا مى نمود، ودرغير اين صورت وجود امام درمدينه خطر قطعى براى دولت عباسى به شمار مى رفت.