جنايتكاران درتاريخ اسلام وكمبود مدارك واسناد تاريخى، زندگانى سياسى بسيارى از پيشوايان ما دربستر تاريخ مبهم مانده وچهره هاى آنان ناشناخته مى باشد. دراين ميان زندگانى سياسى «عسكريين» يعنى امام دهم و امام يازدهم، بيش از ديگر پيشوايان مبهم وناشناخته است. ازمدارك موجود به دست مى آيد كه اين دوشخصيت درشهر سامرا (كه براى خلفاى عباسى حكم يك پادگان نظامى را داشت) به سر مى بردند واز هرجهت تحت مراقبت بودند.

با وجود كمى مدارك مستند تاريخى، دقت كافى درتواريخ موجود مى تواند تا حدودى ابهام را برطرف كند ومارا با حقايقى آشنا سازد.

دردوران خلافت معتصم عباسى، وجود «بردگان»، «تركها»،«بربرها» و «قبطيها» براى مردم بغداد، بيش از حد مايه مزاحمت بودند، تاآنجا كه وى ناچار شد ارتش را به نقطه ديگرى منتقل كند. ازاين جهت شهر «سامرا» رابنا كرد وآنجا را به عنوان مقر خلافت برگزيد وارتش رانيز به همين نقطه انتقال داد[1]. با انتقال خلافت وارتش از بغداد به سامرا، مردم بغداد نفسى راحت كشيدند، اماخلفا خود درچنگال اطرافيان خويش قرار گرفتند. آنان چنان بر دستگاه خلافت چيره شدند كه از خليفه فرمان نمى بردند. آنان حتى گاهى آن چنان قدرتى داشتند كه مى توانستند خليفه را عزل وديگرى را به جاى وى نصب كنند،واگر هم مصلحت مى ديدند،وى رامى كشتند.

سامرا علاوه براين شش خليفه ياد شده، مقر خلافت دو خليفه ديگر به نام «مهتدى» و«معتمد» نيز بود. وبه خاطر همين حوادث ناگوار كه از ناحيه بربرها، تركها و قبطيها به آنان مى رسيد، سرانجام مركز خلافت از سامرا به بغداد بازگردانيده شد.

در دورانى كه سامرا مقر خلافت بود، وسعت آن به پنجاه كيلومتر رسيده بود