فصل دهم

امام جواد (عليه السلام)

نهمين اختر آسمان ولايت، امام محمد تقى معروف به امام جواد (عليه السلام) ومكنى به ابى جعفر است. او دررمضان سال 195 هجرى قمرى ديده به جهان گشود و درذى القعده سال 220 دربغداد به وسيله سمّ معتصم عباسى به مقام شهادت نايل گرديد. ومدت عمر او بيست و شش سال ويا بيست و پنج سال و دوران امامتش هفده سال بود[1]. او در دورانى به دنيا آمد كه جنگ ونبرد ميان محمد امين وبرادر وى «مأمون» آغاز شده بود. سرانجام نبرد درمحرم سال 298 به نفع مأمون پايان پذيرفت وتمام سرزمينهاى اسلامى در قلمرو حكومت مأمون قرار گرفت[2].

امام محمّد تقى (عليه السلام) درمجموع دوران امامت خود با دو خليفه عباسى به نامهاى «مأمون ومعتصم» معاصر بوده وهر دو نفراورا به جبر از مدينه به بغداد احضار كردند وهر دو در باره او از يك خط مشى سياسى كه مأمون آن را پى ريزى كرده بود، پيروى نمودند.

امام محمد تقى (عليه السلام) از شخصيت والايى برخوردار بود واز دوران كودكى آثار امامت ورهبرى از گفتار و رفتارش آشكار بود، اينك دراين مورد دو رويداد را ياد آور مى شويم: