او سخن خود را در باره طاغوت زمان (معاويه) آغاز كرد وجناياتى كه او در باره امّت اسلامى به ويژه شيعيان على مرتكب شده است، ياد آور شد.

حسين بن على (عليهما السلام) در اين مجمع، بسيارى از آياتى را كه در حق خاندان رسالت وارد شده ويا سخنانى كه پيامبر در باره آنان گفته بود ياد آور شد، واز حضار كه استوانه هاى اسلام در مكّه ومدينه وديگر بلاد بودند، تصديق وگواهى خواست، آنگاه آنان را به خدا سوگند داد، كه اين خاندان را به افراد متعهد وبا ايمان برسانند[1].

گذشته از همه اينها امام روز هشتم ذى الحجة حج را به «عمره مفرده» تبديل كرد ودر برابر انبوهى از مردم انگيزه انصراف خود را از شركت در مراسم حج وخروج به سوى عراق تشريح فرمود:

«مرگ همچون قلاده عروس بر گردن انسان بسته است ومن همانند علاقه يعقوب به يوسف، به نياكان خود مشتاقم، من از همين جا، نقطه اى را كه در آن به شهادت مى رسم وگرگ هاى بيابان بندهاى بدن مرا قطعه قطعه مى كنند مى نگرم»، آنگاه افزود:«كسانى كه مى خواهند در اين راه خون بدهند وبه لقاء الهى بپيوندند، آماده حركت باشند; من بامدادان حركت مى كنم»[2].

آيا پس از سخنرانى امام در بين راه كربلا ونيز شب عاشورا كه ياران خود را مرخص مى كند واز بيعت آنان صرفنظر مى فرمايد، صحيح است كه نهضت پر ارزش حسين (عليه السلام) را انفجار ناآگاه بناميم...؟!