فصل سوم

امام حسن (عليه السلام)

نخستين ميوه پيوند فرخنده على (عليه السلام) با دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) ، در نيمه ماه مبارك رمضان سال سوم هجرت، در شهر مدينه ديده به جهان گشود. مراسم نامگذارى وساير آداب اسلامى مربوط به نوزاد، وسيله پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) انجام گرفت ونام «حسن» كه گويا تا آن موقع در ميان اقوام عرب مشهور نبود از طرف رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) براى او برگزيده شد[1].

امام مجتبى (عليه السلام) از دوران پرعظمت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) ،جد بزرگوار خود چند سالى را ببيش درك نكرد وتقريباً هفت ساله بود كه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به درود حيات گفت وبه فاصله كوتاهى مادر گرامى او زهرا ـ سلام اللّه عليها ـ نيز ديده از جهان فرو بست.

يگانه عامل تسلى امام حسن (عليه السلام) ونيز برادر وى امام حسين (عليه السلام) ، آغوش گرم و پرمهر پدرش على (عليه السلام) بود. او از دوران جوانى از لحاظ علم و دانش، چهره درخشان وممتازى به شمار مى رفت وبه مشكلات مردم پاسخ مى گفت[2].

«سيوطى» در تاريخ خود مى نويسد: حسن بن على (عليهما السلام) داراى امتيازات اخلاقى وفضايل انسانى فراوانى بود; او شخصى بزرگوار، باوقار، بردبار، متين، سخىّ وبخشنده ومورد علاقه مردم بود[3].