در اين جا سخن درباره مادر زهرا به پايان مى رسد، اكنون وقت آن رسيده است كه درباره خود آن بانوبه سخن بپردازيم.

ميلاد فاطمه (عليها السلام)

دخت گرامى پيامبر، روز بيستم جمادى الاخرة سال پنجم بعثت چشم به جهان گشود. او درمكه هشت سال ودر مدينه ده سال با پدر خود زندگى كرد و پس از رحلت پيامبرگرامى، هفتاد و پنج يا نود وپنج روز در قيد حيات بود، آنگاه به لقاى الهى پيوست[1].

او پنج ساله بود كه مادر گرامى خودرا از دست داد، ودرهمان ايّام نيز، با فقدان بزرگترين حامى پدر يعنى حضرت ابو طالب، روبرو گشت، واين دوحادثه ناگوار،روح وروان او را فشرد، ودرعين حال عواطف ومحبتهاى پدر را بيش از پيش به خود جلب كرد، از آنجا كه كاردرون خانه بر دوش او قرار گرفت، درقلمرو زندگى پخته تر وآبديده تر شد.

درسن هشت سالگى ـ آنگاه كه پدر برزگوارش مكه را به عزم مهاجرت به مدينه ترك گفت ـ همراه گروهى از زنان مسلمان كه درتاريخ به نام«فواطم» نام مى برد، به مدينه پانهاد، دراين موقع، فصل نوينى درزندگى، به روى خود گشود.

پيشرفت اسلام و گسترش آيين خدا وبالا رفتن عظمت ظاهرى پيامبر درميان قبايل، سران عرب را برآن داشت كه با پيامبر رابطه خويشى برقرار نمايند، وبا تنها دخترى كه در خانه داشت، ازدواج كنند. ماه وهفته اى نمى گذشت مگر كه پيامبر پيشنهادى را دريافت مى كرد، درخواستهارا با دخترخود درميان مى نهاد، ولى كوچكترين رغبتى درچهره او احساس نمى كرد، زيرا زهرا به خوبى مى دانست: