زندگانى امامان وپيشوايان اسلام

غريزه وتمايلات درونى، يگانه وسيله هدايت، در زندگى به شمار مى رود واگر اين غريزه رااز دست او بگيريم، در مسير زندگى سرگردان مى گردد ودر وادى حيرت جان مى سپرد.

آنگاه كه جوجه سر ازتخم در مى آورد ويا بچه گوسفند از رحم مادر بيرون مى آيد، تنها چيزى كه به راهنمايى آن دو، مى شتابد همان غريزه حيوانى است كه راه زندگى را به آنها مى آموزد وشيوه زيستن را تعليم مى دهد.

اگر در حيوانات، تنها غريزه حيوانى، معلم وراهنما است ليكن راهنماى انسان، نيروى خرد است كه او را به قلّه تكامل هدايت مى كند وبه كمال مناسب سوق مى دهد.

اين جمله، نه به اين معنى است كه انسان در مسير زندگى خويش از رهبرى فطرت و راهنمايى «غريزه» بى نياز است، وتنها عقل وخرد براى او كافى است، زيرا شخصيت وواقعيت انسان را دو عامل غريزه وعقل تشكيل مى دهد، در اين صورت، چگونه مى توان گفت كه او در زيستن، از غريزه بى نياز است؟ بلكه مقصود اين است كه درمسائل مربوط به امور انسانى(نه حيوانى كه همه حيوانات در آن مشتركند) وتكامل مربوط به مقام وموقعيت مناسب با وجود او، تنها خرد است كه به كمك او مى شتابد وراه سعادت را به وى مى نماياند.

روى اين اساس، زمام زندگى در حيوان به دست غريزه است كه خواه ناخواه آن را به سوى زندگى حيوانى سوق مى دهد، در حالى كه زمام زندگى انسان هم در