مستلزم عدم حجيّتشان است. اين حقيقتى است كه قرآن كريم در مورد بسيارى از پيامبران و انبياى الهى آشكار مىنمايد، لذا در مقام تعليم به نبىّ اكرم اسلام مىفرمايد: قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحى إِلَيَّ. [1]

پس نه نزول وحى الهى انسان بودن كسى را نفى مىكند و نه انسان بودن پيامبران نزول وحى را، در قرآن به زبان ابراهيم مىفرمايد: يا أَبَتِ إِنِّي قَدْ جاءَنِي مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ يَأْتِكَ فَاتَّبِعْنِي أَهْدِكَ صِراطاً سَوِيًّا. [2]

در مورد بقيه انبياى الهى هم داستان چنين است كه قوم آنها يا در مورد آن بزرگواران جانب تفريط و تقصير را مىگرفتند و گمان مىبردند كه انسان بودن و آدم معمولى بودن (به حسب ظاهر) با پيامبرى و ارتباط با غيب سازگارى ندارد و يا جانب افراط و غلوّ را مىگرفتند و گمان مىكردند كه حجت الهى بودن با انسان بودن منافات دارد همچنانكه يهود و بنى اسرائيل در مورد عزير چنين فكر مىكردند، اما راه حق و اعتدال نفى هر دو اعتقاد افراطى و تفريطى است و قبول اين مطلب است كه آنها انسانهايى بودند كه هم حجت خدا و هم داراى ارتباط با غيب نيز بودهاند و هيچكدام ديگرى را نفى نمىكند. اسلام همانطور كه عداوت و دشمنى با اولياى الهى را نمىپذيرد غلوّ و زيادهروى را هم ردّ مىكند پس وظيفه هركس در قبال حجتهاى الهى اين است كه نه در مورد آنها غلوّ و زيادهروى كند و نه درباره آنها دشمنى و عداوت نمايد و نه در حق آنها كوتاهى و شك نمايد. چنانكه در زيارت جامعه كبيره آمده است:

[1] . فصّلت 41 آيه 6 .

[2]. مريم 19 آيه 43.