آيه شريفه النَّبِيُّ أَوْلى بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ [1] «پيامبر نسبت به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است» كه ولايت رسول خدا را بر همه مسلمين از ولايت آنها بر خودشان مقدم مىشمارد و از همينروست كه پيامبر، زيد بن حارثه را تزويج مىدهند در حالىكه آن زن و خانوادهاش بر اين كار كراهت داشتند و آيهاى در اين مورد نازل شد:

وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إِذا قَضَى اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا مُبِيناً؛ [2]

هيچ مرد و زن باايمانى حق ندارد هنگامى كه خدا و پيامبرش امرى را لازم بدانند اختيارى (در برابر فرمان خدا) داشته باشند و هركس نافرمانى خدا و رسولش را بكند به گمراهى آشكار گرفتار شده است.

امام معصوم نيز بعد از رسول خدا اين مقام را به ارث مىبرد و او نيز مانند پيامبر در همه امور شخصى آنها اولى بالمؤمنين مىباشد همانطور كه در امور عامه مسلمين ولايت دارد.

اما در خصوص زهرا عليها السلام از شيعه و سنى [3] نقل شده كه ولايت امر ازدواج

[1] . احزاب 33 آيه 6 .

[3] . اهل سنت به صورت متواتر اين كلام پيامبر را هنگامى كه ابو بكر از فاطمه خواستگارى نمود نقل كردهاند كه حضرتش فرمود: «أنتظر لها القضاء» يعنى منتظر قضا و حكم الهى در مورد او هستم سپس عمر به خواستگارى او آمد باز فرمود: «أنتظر لها القضاء». ر. ك: طبرانى، معجم الكبير، ج 10، ص 156؛ كنز العمال، ج 11، ص 600؛ ميزان الاعتدال، ج 2، ص 671؛ ينابيع المودة، ج 2، ص 89؛ الجامع الصغير، ج 1، ص 258؛ كشف الحثيث، ص 174؛ تاريخ دمشق، ج 37، ص 13؛ ذخائر العقبى، ص 29؛ سيوطى، المختار من مسند فاطمة الزهراء، ص 157، شاهيت مروزى، فضائل فاطمه و بحار الأنوار، ج 43، ص 107.