بنابراين همانطوركه وجود و بقاى رسالت و دعوت عيسوى بر مقام مريم مقدس تكيه داشت از ابتداى حمل حتى بعد از ولادت عيسى همانطور هم فاطمه زهرا از بعد و منظر ديگرى در مقام تصديق و تأييد دعوت نبوى برآمد، زيرا در آيه تطهير در عرض رسول خدا آمد و در آيه مباهله شريك او بيان گرديد و در سوره دهر (انسان) از جمله مقربينى ذكر گرديد كه به ابرار فيض مىرسانند و از چشمه سلسبيل استفاده مىكنند كه مربوط به رسول خداست و همه اينها «أمّ النبى» بودن او را كه مستند به حجيتش است، تأكيد مىنمايد با توجه به اين مطالب چه فرق بزرگى است بين مادرى پيامبر و مادرى مؤمنين.

احتمال ديگر در مورد معناى «امّ النبى» همان است كه در تفسير حديث قدسى در مقام قبل گذشت كه عبارت باشد از اينكه نور مبارك آن حضرت، اصل و ريشه وجود جسد و بدن مطهر پيامبر اكرم است و در لغت عرب هم «امّ» به معناى «اصل» استعمال گرديده است مانند اين روايت كه: «إنّ المؤمن أبوه النور و امّه الرحمة».