24. احكام عارِيَه

(مسأله 1964) عاريه آن است كه انسان مال خود را به ديگرى بدهد كه از آن استفاده كند و در عوض، چيزى هم از او نگيرد.

(مسأله 1965) لازم نيست در عاريه صيغه بخوانند، و اگر مثلاً لباس را به قصد عاريه به كسى بدهد و او به همين قصد بگيرد عاريه صحيح است.

(مسأله 1966) اگر ديوانه و بچه، مال خود را عاريه بدهند صحيح نيست، اما اگر ولى بچه مصلحت بداند كه مال او را عاريه دهد و بچه آن مال را به گفته ولى به عاريه كننده برساند اشكال ندارد.

(مسأله 1967) اگر در نگهدارى چيزى كه عاريه كرده كوتاهى نكند و در استفاده از آن هم زياده روى ننمايد و اتفاقاً آن چيز تلف شود ضامن نيست; ولى چنانچه شرط كنند كه اگر تلف شود عاريه كننده ضامن باشد; يا چيزى را كه عاريه كرده طلا و نقره باشد، بايد عوض آن را بدهد.

(مسأله 1968) اگر عاريه دهنده بميرد، عاريه گيرنده بايد چيزى را كه عاريه كرده به ورثه او بدهد.

(مسأله 1969) اگر عاريه دهنده طورى شود كه شرعاً نتواند در مال خود تصرف كند مثلاً ديوانه شود; عاريه كننده بايد مالى را كه عاريه كرده به ولى او بدهد.

(مسأله 1970) كسى كه چيزى عاريه داده هر وقت بخواهد مى تواند آن را پس بگيرد و كسى هم كه عاريه كرده هر وقت بخواهد مى تواند آن را پس دهد.

(مسأله 1971) اگر ظرف طلا و نقره را براى زينت اطاق عاريه بدهند اشكال ندارد ولى اگر براى استفاده حرام بدهند باطل است.