اگر يكى از آنان جواب دهد، كافى است.

(مسأله 923) اگر به عده اى سلام كند و كسى كه بين آنها مشغول نماز است شك كند كه سلام كننده قصد سلام كردن به او را هم داشته يا نه، نبايد جواب بدهد. و همچنين است اگر بداند كه قصد او را هم داشته ولى ديگرى جواب سلام را بدهد. اما اگر بداند كه قصد او را هم داشته ولى ديگرى جواب ندهد، بايد جواب او را بگويد.

(مسأله 924) سلام كردن مستحب است و خيلى سفارش شده است كه سواره به پياده و ايستاده به نشسته و كوچكتر به بزرگتر سلام كند.

(مسأله 925) اگر دو نفر همزمان به يكديگر سلام كنند، بر هر يك واجب است جواب سلام ديگرى را بدهد.

(مسأله 926) در غير نماز، مستحب است جواب سلام را بهتر از سلام بگويد، مثلاً اگر كسى گفت سلام عليكم در جواب بگويد سلام عليكم و رحمة الله.

هفتم از مبطلات نماز خنده با صدا و عمدى است و چنانچه سهواً با صدا بخندد يا لبخند بزند نمازش باطل نمى شود.

(مسأله 927) اگر براى جلوگيرى از صداى خنده حالش تغيير كند; مثلاً رنگش سرخ شود، چنانچه از صورت نمازگزار بيرون رود; بايد نمازش را دوباره بخواند.

هشتم از مبطلات نماز آن است كه براى كار دنيا عمداً با صدا و يا بى صدا گريه كند، و اگر از ترس خدا يا براى آخرت گريه كند، آهسته باشد يا بلند اشكال ندارد; بلكه از بهترين اعمال است.

نهم از مبطلات نماز كاريست كه صورت نماز را به هم بزند مثل دست زدن و به هوا پريدن و مانند اينها كم باشد يا زياد; عمداً باشد يا از روى فراموشى. ولى كارى كه صورت نماز را به هم نزند مثل اشاره كردن با دست اشكال ندارد.

(مسأله 928) اگر در بين نماز به قدرى ساكت بماند كه نگويند نماز مى خواند نمازش باطل مى شود و در اين قسمت بين عمد و سهو فرقى ندارد.