مستحب است تا سه روز براى اهل خانه ميّت غذا بفرستند و غذاخوردن نزد آنان و در منزلشان مكروه است.

(مسأله 540) مستحب است انسان در مرگ خويشان، مخصوصاً در مرگ فرزند، صبر كند و هر وقت ميّت را ياد مى كند إنّا للّهِ و إنّا إلَيْهِ راجِعونَ بگويد و براى ميّت قرآن بخواند و سر قبر پدر و مادر از خداوند حاجت بخواهد و قبر را محكم بسازد كه زود خراب نشود.

(مسأله 541) جايز نيست، انسان در مرگ كسى صورت و بدن را بخراشد و به خود لطمه بزند.

(مسأله 542) پاره كردن يقه در مرگ غير پدر و برادر جايز نيست.

(مسأله 543) اگر مرد در مرگ زن يا فرزند يقه يا لباس خود را پاره كند يا اگر زن در عزاى ميّت صورت خود را بخراشد به طورى كه خون بيايد يا موى خود را بكند، بايد يك بنده آزاد كند، يا ده فقير را طعام دهد و يا آنها را بپوشاند و اگر نتواند بايد سه روز روزه بگيرد بلكه اگر خون هم نيايد بنابر احتياط واجب، به اين دستور عمل نمايد.

(مسأله 544) احتياط واجب آن است كه در گريه بر ميّت صدا را خيلى بلند نكنند.

نماز ليلة الدفن

(مسأله 545) مستحب است در شب اول قبر، دو ركعت نماز ليلة الدفن براى ميّت بخوانند و دستور آن اين است كه در ركعت اول بعد از حمد يك مرتبه آية الكرسى و در ركعت دوم بعد از حمد ده مرتبه سوره قدر (انّا أنزلناه) بخوانند و بعد از سلام نماز بگويند: اللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد و آلِ مُحَمَّد و ابْعَثْ ثَوابَها إلى قَبْرِ فلان و به جاى فلان، اسم ميّت را بگويند.

(مسأله 546) اين نماز را در هر موقع از شبِ اول قبر مى شود خواند; ولى بهتر است در اول شب، بعد از نماز عشاء خوانده شود.

(مسأله 547) اگر بخواهند ميّت را به شهر دورى ببرند، يا به جهت ديگرى دفن او را به تأخير اندازند، بايد نماز ليلة الدفن را تا شب اول قبر او تأخير بيندازند.