احكام جنابت

(مسأله 292) به دو چيز انسان جنب مى شود:

اول ـ جماع ـ و لو به مقدار ختنه گاه

دوم ـ بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بى شهوت، بااختيار باشد يا بى اختيار.

(مسأله 293) اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت و يا جستن بيرون آمده ـ و غالباً با سستى بدن همراه است ـ آن رطوبت حكم منى را دارد و اگر هيچ يك از اين دو نشانه را نداشته باشد، حكم منى ندارد.

(مسأله 294) مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى، بول كند و اگر بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى دارد.

(مسأله 295) اگر انسان جماع كند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشند يا نابالغ اگرچه منى بيرون نيايد هر دو جنب مى شوند.

(مسأله 296) اگر شك كند كه به مقدار ختنه گاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

(مسأله 297) اگر نعوذبالله با حيوانى نزديكى كند و منى از او بيرون آيد غسل كافى است. و اگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى، وضو داشته باشد باز هم غسل كافى است و اگر وضو نداشته باشد احتياط واجب آن است كه غسل كند، و وضو هم بگيرد.

(مسأله 298) اگر منى از جاى خود حركت كند و بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

(مسأله 299) كسى كه نمى تواند غسل كند ولى تيمّم برايش ممكن است، بعد از داخل شدن وقت نماز مى تواند با عيال خود نزديكى كند.

(مسأله 300) اگر در لباس خود منى ببيند و بداند كه از خود او است و براى آن غسل