رسيد و كوشيد تا او را به مادر بازگرداند و در اين كار موفّق گرديد.

شاخۀ دوم-دلايلى از سنت شريف نبوى

دليل اوّل

روايت شده است كه رسول خدا (ص) در سال دوم هجرى عبدالله بن جحش [1]را در رأس دوازده تن از مهاجران اعزام داشت و نامه‌اى سر به مهر بدو سپرد. حضرتش فرمان داد كه آن نامه را نگشايد، مگر آن كه دو روز راه پيموده، به نقطه‌اى كه خود برايش معين كرد، رسيده باشد. هنگامى كه به آن نقطه رسيد و زمان گشودن نامه رسيد، آن را گشود و ديد كه در آن نوشته است:

آن گاه كه اين نامه را ديدى به نام خداوند و بركت او رهسپار شو. هيچ يك از يارانت را در همراهى با خود مجبور مساز و با آنان كه فرمانت را مى‌برند، رهسپار شو تا به بطْن نَخْله برسى و در آن جا در كمين كاروان قريش بنشين و ما را از اخبارشان آگاه گردان. [2]

در اين مأموريت امور چندى مشاهده مى‌گردد: [3]

1- اين دسته يك دستۀ گشتى و هدف آن زير نظر گرفتن دشمن و آگاهى يافتن از