«فردا شنبه است و ما در اين روز به جنگ نمى‌رويم؛ به‌علاوه تا به ما گروگان ندهيد، خارج نمى‌شويم.»

ابو سفيان گفت:

«اين همان مطلبى است كه نُعيم به ما خبر داد.»

خداوند نيز در دل‌هايشان ترس افكند و در همان شب، رو به هزيمت نهادند. [1]

«وَ كَفَى اللّٰهُ الْمُؤْمِنيٖنَ الْقِتٰالَ [2]»

«و خداوند زحمت كارزار را از مؤمنان برداشت.»

محمد بن الحسن-رحمه‌الله-گويد: «اين مورد و امثال آن از نيرنگ‌هاى جنگ است و باكى از آن نيست.» [3]

نظريۀ برگزيده

از آنچه گذشت روشن مى‌شود كه امام محمّد بن الحسن-چنان كه از روايت‌هاى مورد استشهاد وى پيداست-دروغ را در جنگ جايز نمى‌داند و تنها سخن كنايى و دو پهلو را جايز مى‌شمرد، در حالى كه به خلاف نظر وى احاديث صحيح و صريحى وجود دارد كه دروغ و خدعۀ در جنگ را جايز مى‌شمرد.

اين درست است كه اسلام دروغ را حرام مى‌داند و آن را از زشت‌ترين و پليدترين