فصل سوّم: احكام اطّلاعات نظامى پيشگيرانه (ضدّ اطّلاعات)

بدون شك، سازمان‌هاى جاسوسى مخالف، هركسى را كه بتواند اطّلاعات مورد نياز در زمينۀ تحقّق اهدافشان را تهيّه كند، اعم از بيگانه يا خودى، به كار مى‌گيرند. [1]

به منظور پاكسازى نيروهاى نظامى از وجود اين عناصر و جلوگيرى از تلاش‌هاى آنان، ناچار بايد مراقب بود، آن‌ها را شناخت و به حقيقت كارشان پى برد. اين هدف، اغلب به‌وسيلۀ دستگاه‌هاى ضدّ اطّلاعاتى نظامى كه براى كشف جاسوسى خارجى تلاش مى‌كنند، تأمين مى‌شود. [2]

از اوصاف يك فرماندهى آگاه اين است كه چشم و گوش خود را در هر نقطه از صفوف ارتش به كارگيرد و عناصر شكست آفرين و يأس آور و نفاق افكن را به دام اندازد، تا اين كه عوامل يأس و نوميدى، تضعيف روحيه و سستى سربازان ازميان برود؛ زيرا اين عوامل روحيۀ سرپيچى و سستى را در ميان آن‌ها زنده مى‌كند و باعث شكست مى‌گردد. [3]

خداوند متعال اين دسته از يأس‌آفرينان را توصيف و خطر آن‌ها را گوشزد كرده است:

«لَوْ خَرَجُوا فيٖكُمْ مٰازٰادُوكُمْ اِلاّٰ خَبٰالاً وَ لَاَوْضَعُوا خِلاٰلَكُمْ يَبْغُونَكُمُ الْفِتْنَةَ وَ فِيكُمْ سَمّٰاعُونَ لَهُمْ وَ اللّٰهُ عَليٖمٌ بِالظّٰالِميٖنَ» [4]