ج- گاهى تأثير جهاد زبانى عليه دشمن از تأثير جنگ و پيكار سريع‌تر و بيش‌تر است.

مطلب پنجم: گونه‌هاى جنگ روانى در اسلام

جنگ‌هاى اسلامى در عصر نبوّت پر از نمونه‌هاى جنگ روانى است كه برخى از آن‌ها را در اين‌جا يادآور مى‌شويم:

يكم: شعارها و فريادهاى جنگى [1]

مسلمانان شعار و فرياد را براى دستيابى به چند هدف بر مى‌گزيدند:

1- شناسايى يكديگر در هنگام درگير شدن با دشمن يا در تاريكى‌ها.

2- تلقين روحيۀ شجاعت و شور و شوق در پيكار گران خودى همراه با ترسانيدن و القاى بيم و وحشت در دل دشمن.

نمونۀ شعارهاى جنگى دوران نبوت كه مسلمانان در كنار شعار اللّه اكبر به كار مى‌گرفتند: در غزوۀ بدر «اَحَد، اَحَد» (يكتا، يكتا) ، در غزوۀ احد «اَمِت، اَمِت» (بميران، بميران) و در غزوۀ ذى قرد «يا خيل الله اركبى» (اى سپاه خدا سوار شويد) بود.

ارتش‌هاى روزگار ما نيز پيوسته براى مردان جنگى در صحنۀ كارزار شعارهايى انتخاب مى‌كنند تا شور و شوق آنان را بر انگيزند و به حمله‌هاى مردانه وادار سازند. اين امر ناشى از درك تأثير و نقش عوامل روانى بر ارادۀ جنگجويان است.

دوم: ايجاد تفرقه ميان دشمن و هم پيمانان او

در جنگ خندق [2]نيروهاى قريش و ديگر قبايل و نيز يهوديان براى پايان دادن به كار