مسلمانان را مى‌آزردند. همچنين رسول خدا (ص) به اُسامة رضى‌الله عنه سپرد كه صبحگاهان به اُبنى حمله كند و آنجا را به آتش بكشد. [1]

قتل كسانى از قبيل راهبان و زنان، كه قتلشان حرام است، اگر از آن‌ها خيانتى سر بزند يا به جنگ بپردازند يا نظريه‌اى جنگى ارائه دهند، [2]جايز است. حال اگر قتل كسانى كه كشتن آن‌ها حرام است بر اثر خيانت جايز مى‌شود، قتل خائنان به طريق اولى جايز است؛ زيرا يكى از موارد خيانت، تشويق كردن [مردم]بر جنگ با مسلمانان است.

از اين دلايل چنين بر مى‌آيد كه اگر دشمنان اسلام جاسوسى كردند، يا از آن‌ها خيانتى سرزد، يا به مسلمانان ناسزا گفتند، قتل و ترور آن‌ها نه تنها به وسيلۀ نيروهاى اطّلاعاتى اسلامى و يا مزدورانشان و يا هر وسيلۀ ديگرى جايز است، بلكه با هر شيوۀ جنگى ديگرى (مى‌توان آن‌ها را كشت) . [3]

مبحث سوّم: جنگ روانى يا «جنگ افكار»

مطلب اوّل: تعريف جنگ روانى و بيان اصطلاحات آن

دكتر احمد بدر، جنگ روانى را اين گونه تعريف مى‌كند: «جنگى است تهاجمى كه يك ارتش با سلاح فكر و عاطفه براى خرد كردن روحيه ارتش و ساكنان شهرهاى دشمن بدان مبادرت مى‌ورزد. همچنين از جنگ روانى به منظور كاستن اعتبار دشمن در چشم كشورهاى بى‌طرف استفاده مى‌شود.»

وى در تعريف ديگرى گفته است: «جنگ روانى كار و گفتارى است كه با تضعيف روحيۀ معنوى دشمن، ارادۀ جنگى او را سست مى‌كند» [4]