گرفته يا نگرفته باشند؛ دشمن آن را گرفته و مسلمانان قدرت بازپس گيرى آن را ندارند، يا اصلاً به دست دشمن نيفتاده است. آن حيوانات در هر صورت رها مى‌شوند. اما در صورتى كه مسلمانان قدرت نگهدارى و يا سوق دادن آن‌ها به سوى جبهۀ خودى را نداشته باشند، كشته مى‌شوند. زنبورهاى دشمن كشته نمى‌شوند و كندوهايشان غرق يا آتش زده نمى‌شود. همچنين اگر چارپاى كسى در دارالحرب وامانده شود، كشتنش بر او جايز نيست و به حال خودش رها مى‌شود. [1]

دوم: دلايل مخالفان

1 - رسول خدا (ص) از قتل همراه با شكنجۀ حيوانات نهى كرد. [2]

2 - ابوبكر هنگام اعزام يزيد بن ابوسفيان، به عنوان فرمانده سپاه، توصيه كرد كه چارپايان و يا گوسفندان را، جز براى خوردن، نكشد. [3]

3 - حيوان را نمى‌توان كشت چون همانند زن و كودك محترم است. گرچه قتل مشركان در حالت جنگ، برخلاف هنگامى كه به تصرف ما درآمده‌اند، به هر شكل ممكن جايز است. از اين رو، قتل زنان و كودكان در شبيخون و يا در سياهچال-آن‌گاه كه همراه نيروهاى جنگى باشند و قصد قتل جداگانۀ آن‌ها در كار نباشد-جايز است. بر خلاف حالت غلبه بر آن‌ها [كه قتلشان جايز نيست]اما كشتن حيوانات دشمن در حالت جنگ به منظور قتل و شكست آنان جايز است. نقل شده است كه در روز احد حنظلة بن راهب، اسب ابوسفيان را زخمى كرد. اسب، وى را بر زمين افكند و ابن شعوب او را نجات داد و در اين باره اختلافى نيست.

4 - دستور خداوند عزّوجل اين است كه با چيزهايى كه نهى نكرده، دشمنان را خشمگين سازيم؛ نه با چيزهايى كه انجامش را بر ما حرام كرده است. [4]

مطلب سوّم: حكم ترور