بى‌تربيت، فايده ندارد، بلكه گاهى مضر است، تربيت بى تعليم هم نمى‌شود، به نتيجه نمى‌رسد، اين دو تا بايد با هم باشند».[1]

خداى تعالى در نخستين آيه‌اى كه بر پيامبر 6 نازل كرده است، با اشاره به همراهى تعليم و تربيت مى‌فرمايد:

«اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ ...»[2]

بخوان به نام پروردگارت.

امام خمينى (قدس سره) درباره اين آيه مى‌فرمايد:

«اختصاص اين اسم كه ربّ است، براى اينكه توجه به تربيت را بدهد به مردم».[3]

و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«اگر قرائت با اسم ربّ شد، اين هم پرورش است و هم آموزش، قرائت آموزش است، و با اسم وقتى كه شد، پرورش است».[4]

تقدم تربيت بر تعليم‌

تربيت، به دليل اهداف عالى و نتايج ارزشمند و پربارش، نقش اساسى و بنيادى را در ساختار وجودى فرد و جامعه ايفا مى‌كند و در پى آن است كه با پرورش و بارور ساختن استعدادهاى گوناگون انسان و ايجاد هماهنگى بين آنها، او را به سوى رشد و تعالى سوق دهد و جامعه بلكه جهانى، پر از ارزشهاى الهى و انسانى به وجود آورد. بدون شك، تربيت با اين گستردگى بر تعليم كه تنها به رشد و تقويت قواى فكرى و عقلانى انسان مى‌پردازد، مقدم است. اين تقدم نه از جهت زمانى، بلكه به خاطر ارزش و اهميت بسيار والاى تربيت است، مانند تقدم آخرت بر دنيا، كه هر چند از نظر زمانى، دنيا مقدم بر

[1] - صحيفه نور، ج 8، ص 61.

[2] - علق( 96)، آيه 1.

[3] - صحيفه نور، ج 13، ص 230.

[4] - همان، ج 6، ص 11.