حساسيّت و پيچيدگى بيشترى برخوردار است. از اين رو، مربى نسبت به معلم، بايد از قاطعيت، تجربه، معلومات، صبر و استقامت، حلم و شرح صدر ... بيشترى برخوردار باشد، تا بتواند به نتايج مطلوب تربيتى دست يابد.

مربى براى پرورش متربى، از سويى بايد تمامى شرايط رشد را آماده ساخته، مرحله به مرحله او را همراهى كند، و از سوى ديگر بايد آگاهى، حوصله، دقت، پشتكار، و ... را به اندازه لازم دارا باشد. در غير اين صورت، در كار خود موفق نخواهد شد. اما معلم، كافى است كه زمينه‌هاى لازم براى يادگيرى را از راه گفتن، نوشتن، رسم كردن، و ...

فراهم كند. پس از آن، خود دانش‌آموز است كه عمل يادگيرى را انجام داده و مطالب تدريس شده را ياد خواهد گرفت.

رابطه تعليم با تربيت‌

صرف نظر از تفاوتهاى موجود بين تعليم و تربيت رابطه تنگاتنگى بين آن دو وجود دارد، بگونه‌اى كه هيچ يك بدون ديگرى به اهداف اساسى خود نخواهد رسيد. اينك به بيان چگونگى اين رابطه مى‌پردازيم:

1- تعليم مقدمه و زمينه‌ساز تربيت: مربى پيش از شروع به تربيت و اعمال روشهاى تربيتى، بايد متربى را مورد تعليم قرار دهد، و زمينه‌هاى لازم جهت تربيت او را فراهم سازد، زيرا وى زمانى در فعاليتهاى تربيتى خود موفق خواهدبود، كه پيش‌از هراقدامى، ملاكهاى خوبى و بدى، ارزش و ضدارزش، كمال و نقص، و ... را به متربى بياموزد و سطح بينش و آگاهى او را به اندازه مطلوبى برساند، تا بتواند، متربى را با داشتن مجموعه‌اى از آگاهيهاى لازم، در مسير تربيت صحيح سوق دهد.

قرآن كريم، تقدّم زمانى تعليم و تربيت را گوشزد كرده، مى‌فرمايد:

«... يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ ...»[1]

آيات تو را (فرستاده‌ات) بر آنها بخواند، و كتاب و حكمت به آنان بياموزد، و آنان را تزكيه كند.

[1] - بقره( 2)، آيه 129.