در فقه اسلامى نيز قوانين متعددى پيرامون اين موضوع آمده كه بيشتر در صدد ممنوع كردن رابطه مسلمانان با مشركان و اهل كتاب است. چنين قوانينى برگرفته از آيات قرآن و روايات معصومين 7 است.

محمّد بن مسلم مى‌گويد: از امام باقر 7 پرسيدم: آيا مرد مسلمان مجاز است، با زنى مجوسى ازدواج كند؟ پاسخ داد: نه ليكن اگر كنيزى مجوسى دارد، آميزش با او بى‌اشكال است و ليكن نبايد از او بچه‌دار شود.[1]

حسين بشّار گويد: به امام رضا 7 نوشتم: خويشاوندِ بداخلاقى دارم كه به خواستگارى دخترم آمده [نظر شما چيست‌]؟ امام پاسخ داد: اگر بداخلاق است، به او زن نده.[2]

چنان كه روشن است، آيات و روايات ازدواج مسلمانان با كج‌انديشان و بداخلاقان را ممنوع كرده‌اند. يكى از علتهاى مهم اين ممنوعيت نيز در رابطه با توليد نسل است. اين گونه پيشگيريها از يكسو و سفارشهاى فراوان از جانب ديگر گوياى اهميت ويژه‌اى است كه آيين حيات‌بخش اسلام براى اصلاح و كنترل مسايل تربيتى در نظر گرفته است.

اميد است اين مختصر، راهگشاى بهره‌مندى بيشترى از اين قبيل رهنمودها گردد.

[1] - وسائل الشيعه، ج 14، ص 107.

[2] - بحارالانوار، ج 103، ص 235.