اسم الکتاب : آيين رازدارى در اسلام المؤلف : جمعی از نویسندگان الجزء : 1 صفحة : 83
است- فاش سازد؛ چنانكه تحقيق و بررسى ارگانها
و نهادهاى انقلابى در اين زمينه تا تحصيل اطمينان به صلاحيت شخص براى خدمت، اشكالى
ندارد.[1]
رسول گرامى اسلام 6 مىفرمايد:
«اتَرْغَبُونَ عَنْ
ذِكْرِ الْفاجِرِ حَتَّى لا يَعْرِفَهُ النَّاسُ، اذْكُرْهُ بِما فِيهِ يَحْذَرْهُ
النَّاسُ»[2]
آيا از گفتن آنچه درباره فاجر مىدانيد،
خوددارى مىكنيد تا مردم او را نشناسند؟ عيوب وى را براى مردم بازگو كنيد تا از او
كنارهگيرى كنند و برحذر باشند.
چنين كارى در مورد افرادى كه نامزد پستهاى كليدى مثل رياست
جمهورى، وزارت، نمايندگى و ... مىشوند، به حد ضرورت مىرسد و افشا نكردن نقاط ضعف
آنان، خيانت به نظام و امت است. از اين رو، لازم است مراتب امر به مسؤولان مربوط
گزارش داده شود.
ه- اثبات حدّ و تعزير:
در مواردى كه فاش كردن راز، حدّ و تعزيرى را ثابت كند، رازدارى
لازم نيست، البته تعداد افرادى كه براى اثبات حدّ يا تعزير
[1] ر.ک: استفتاآت از محضر امام خمینی (ره)، ج2، ص622-623.