پيروزى محقق شده‌است؛ زيرا غافلگيرشدن، موجب به‌هم خوردن تعادل روحى و اختلالات روانى مى‌شود كه در نتيجه سرگردانى، بهت‌زدگى، تصميمات عجولانه و شتابزدگى را در پى دارد.
قرآن كريم حالت دوزخيان را كه به‌طور ناگهانى و غافلگيرانه با عذاب الهى روبه‌رو مى‌شوند، چنين توصيف مى‌كند:
«بَلْ تَأْتيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلا يَسْتَطيعُونَ رَدَّها وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ»[1]

(آرى اين مجازات الهى) به‌طور ناگهانى به سراغشان مى‌آيد و مبهوتشان مى‌كند، چنان كه توانايى دفع آن را ندارند و به آنها مهلت داده نمى‌شود.
ايجاد ناهماهنگى و آشفتگى سازمان در تشكيلات دشمن و بازداشتن وى از واكنش مناسب، از ثمرات ديگر غافلگيرى محسوب مى‌شود.
غافلگيرى با اين اهميّت، وقتى ممكن خواهد شد كه «اسرار و اطلاعات» خودى در دژى استوار و پوششى محكم قرار گيرد تا دشمن به‌طور كامل از دستيابى به آن محروم گردد و در غفلت محض به‌سر برد و از زمان، مكان، طرح و برنامه، امكانات و ...
بى‌خبر باشد.
نبرد «بنى‌قريظه» يك نمونه غافلگيرى در زمان است كه بر اثر

[1] انبیاء(21)ف آیه 40.