درس يازدهم: وظايف متقابل همسران (2)

خوش اخلاقى‌

مقصود از خوش اخلاقى، برخوردارى از ويژگيها و صفات ارزشمندى است كه در كردار و گفتار انسان تجلّى پيدا مى‌كند. خوش زبانى، احترام به اشخاص، فروتنى، سعه صدر، سلام كردن، دلجويى و مهربانى از مصاديق خوش اخلاقى به شمار مى‌روند.

نيكخويى با مردم بويژه با همسر و فرزندان، تأثير عميقى در شخصيّت انسان مى‌گذارد و جامعه و محيط خانواده را آكنده از صفا و صميميّت مى‌كند. امام صادق 7 فرمود:

«لا عَيْشَ اهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ»[1]

هيچ زندگانى‌اى گواراتر از خوش‌اخلاقى نيست.

ريشه بسيارى از خوبيها و اعمال پسنديده در نيك خويى و خوش رفتارى نهفته است. امير مؤمنان على 7 فرمود:

«حُسْنُ الْخُلْقِ رَأْسُ كُلِّ بِرٍّ»[2]

نيك‌خلقى، منشأ هر نيكى است.

برخوردارى از زندگى محبّت‌آميز و دوستانه و به دور از نگرانيهاى روحى در سايه‌

[1] - بحارالانوار، ج 71، ص 389

[2] - شرح غررالحكم، ج 3، ص 393