. ج- نام زشت نهادن‌

برخى افراد براى تفريح و شيرين زبانى به صورتى تمسخرآميز، لقبى بر ديگران نهاده، گاه و بى‌گاه با مطرح كردن آن نام، او را آزرده خاطر مى‌كنند. گاهى انگيزه اين كار، ميل به تحقير ديگران و نوعى انتقام جويى است كه در هر صورت موجب تمسخر، تحقير و آزردگى همسر خواهد شد.

چنين صفت ناپسندى، مغاير با شؤون اخلاقى خانواده ومخالف قرآن مجيد است كه مى‌فرمايد:

«وَ لا تَنابَزُوا بِالْالْقابِ»[1]

با القاب زشت و ناپسند يكديگر را ياد نكنيد.

به هر حال، بايد مراقب بود كه در مواقع مختلف، بخصوص هنگام شوخى و بذله گويى يا عصبانيّت و انتقاد، چنين عمل نادرستى از انسان سرنزند كه موجب ناراحتى و آزردگى همسر خواهد شد.

. د- عيبجويى‌

شخص عيبجو هرگز به اصلاح عيوب خود و ديگران اهميّتى نمى‌دهد و همواره درصدد است كه از ديگران عيبى يافته و به منظور سرزنش، زخم زبان، انتقام جويى يا اغراض ديگر آن را بازگو كند. اين گونه افراد قبل از ديگران، خود، نيازمند اصلاح هستند و بايد در مرحله اوّل خود را اصلاح كنند كه پرداختن به عيوب ديگران و غفلت از عيوب خويش يكى از لغزشگاههاى بزرگ انسان است. امير مؤمنان 7 مى‌فرمايد:

«جَهْلُ الْمَرْءِ بِعُيُوبِهِ مِنْ اكْبَرِ ذُنُوبِهِ»[2]

ناآگاهى شخص به عيبهاى خويش، از بزرگترين گناهان اوست.

اين گونه افراد بنابر عادت، همواره از همسر خود عيبجويى كرده، بدين طريق او را

[1] - حجرات( 49)، آيه 11

[2] - بحارالانوار، ج 78، ص 91