سپس در برابر تقاضاى مكرّر او تا سه مرتبه اين جمله را تكرار كرده، فرمود:

«وَيْحَكَ وَ هَلْ يُكِبُّ النَّاسَ عَلى‌ مَناخِرِهِمْ فِى النَّارِ الَّا حَصائِدُ الْسِنَتهِمْ»[1]

واى بر تو! آيا مردم را جز درو شده‌هاى زبانشان به رو در آتش دوزخ مى‌اندازد؟!

امام صادق 7 فرمود:

«مَنْ خافَ النَّاسُ لِسانَهُ فَهُوَ فِى النَّارِ»[2]

كسى كه مردم از زبان او بترسند، در آتش دوزخ خواهد بود.

آفتهاى زبان‌

غير از بدزبانى آفتهاى ديگرى نيز براى زبان وجود دارد كه بعضى از آنها عبارتند از:

الف- سرزنش‌

سرزنش كردن هنگامى جزو آفات زبان محسوب مى‌شود كه به صورت يك عادت ريشه‌دار درآمده باشد و در برخورد با مسائل و مشكلات زندگى، قبل از هر چيز، در مورد همسر و فرزندان اجرا شود و برخورد خصمانه و عتاب آميزى را به وجود آورد، اما اگر سرزنش كردن از عادت ريشه نگرفته باشد و براساس اصول تربيتى باشد، مى‌توان از آن براى اصلاح همسر و فرزندان استفاده كرد. در هر حال، بايد توجّه داشت كه حتى در صورت ضرورت، نبايد در اين باره افراط و زياده‌روى كرد، بلكه بايد به حدّاقل آن اكتفا نمود، چرا كه زياده‌روى در آن، آثار نامطلوبى از خود به جا مى‌گذارد و كانون گرم خانواده را به مخاطره مى‌اندازد. امير مؤمنان على 7 مى‌فرمايد:

«الْافْراطُ فِى الْمَلامَةِ يَشُبُّ نارَ اللَّجاجَةِ»[3]

زياده‌روى در نكوهش، موجب شعله‌ور شدن آتش لجاجت مى‌شود.

[1] - اصول كافى، ج 3، ص 177

[2] - همان، ج 4، ص 19

[3] - شرح غررالحكم، ج 7، ص 359