كسى پيش خدا خشنودتر و رفتارش پسنديده‌تر است كه براى خانه و خانواده‌اش نعمت و آسايش بيشترى- دور از اسراف و تبذير- فراهم كند.[1]

. 2- مديريّت خانواده‌

شوهر كه مدير خانه است، با تدبير و دورانديشى ويژه خود سياستهاى كلّى خانواده را تعيين مى‌كند و در ايفاى مسؤوليّت سرپرستى و جلب اطاعت همسر- از پيش- زمينه پذيرش و اطاعت را در او فراهم مى‌كند، به امكانات و روحيات همسر خويش توجّه كرده، در حدّ توان از او انتظار خواهد داشت؛ تنها در كار نيك و معروف به او فرمان مى‌دهد و از خود رأيى در اين زمينه دورى مى‌كند و مى‌داند كه اگر فرمانى برخلاف فرمان خدا باشد، پذيرش و اطاعت همسر لازم نيست.

طورى زندگى را رهبرى مى‌كند و به خانواده نشاط، خرّمى، نظم و انضباط مى‌بخشد كه همسر و فرزندانش او را به عنوان سرپرست واقعى مى‌شناسند و اطاعت او را بر خود لازم مى‌شمارند.

زن وظيفه شناس نيز قدر زحمتهاى شوهرش را مى‌داند، به رهنمودها و دستورهاى او احترام مى‌گذارد، مديريّت او را در امور زندگى مى‌پذيرد و مطابق دستوراتش عمل مى‌كند و از اين طريق ادامه زندگى مشترك را ميسّر مى‌سازد.

. 3- همسردارى‌

مرد مسؤول، زن را در دست خود امانت الهى دانسته، و نسبت به او احساس وظيفه مى‌كند، به شخصيّت، افكار و اعمال او احترام مى‌گذارد، به نشاط و غذاى روحى او و ديگر اعضاى خانواده مى‌رسد، در امور خانه و زندگى مشترك با همسر و فرزندان خود مشورت مى‌كند و به آنها بال و پر مى‌دهد. زن وظيفه‌شناس نيز به نظريات شوهر احترام مى‌گذارد، از او اطاعت مى‌كند، از صفات خوب او تشكّر كرده، و با او مدارا مى‌كند، از توقّع خود مى‌كاهد، و در حفظ مال، ناموس و آبروى شوهر مى‌كوشد.

[1] - بحارالانوار، ج 78، ص 136