قَطَعَكَ، وَالْاحْسانُ الى‌ مَنْ اساءَ الَيْكَ، وَ اعْطاءُ مَنْ حَرَمَكَ»[1]

مى‌خواهيد شما را به بهترين اخلاق دنيا و آخرت خبر دهم؟ آن اخلاق اين است: از كسى كه به تو ستم كرده، درگذرى، با خويشاوندى كه از تو بريده، پيوند برقرار كنى، به كسى كه نسبت به تو بدى كرده، نيكى كنى و به كسى كه تو را محروم كرده، بخشش كنى.

امير مؤمنان صلوات‌الله‌عليه مى‌فرمايد:

«الْعَفْوُ تاجُ الْمَكارِمِ»[2]

عفو تاج مكرمتها (ى اخلاقى) است.

كسى كه در محيط خانه از خوى نيكوى گذشت بهره‌اى ندارد و با وقوع كوچكترين خطا و لغزشى از طرف همسر، درصدد انتقام برمى‌آيد، خوشبختى خود را تباه كرده و زندگى‌اش را تيره و تار مى‌سازد. امام على 7 مى‌فرمايد:

«قِلَّةُ الْعَفْوِ اقْبَحُ الْعُيُوبِ وَالتَّسَرُّعُ الَى الْانْتِقامِ اعْظَمُ الذُّنُوبِ»[3]

كمى عفو و گذشت، زشت‌ترين عيبها و شتاب در انتقام، از بزرگترين گناهان است.

همان حضرت از كسانى كه در زندگى گذشت ندارند، به عنوان بدترين مردم ياد كرده، مى‌فرمايد:

«شَرُّ النَّاسِ مَنْ لا يَعْفُو عَنِ الزَّلَّةِ وَ لا يَسْتُرُ الْعَوْرَةَ»[4]

بدترين مردم كسى است كه از لغزش ديگران نمى‌گذرد و عيبهاى آنان را نمى‌پوشاند.

آثار گذشت‌

عفو و گذشت در محيط خانواده آثار ارزنده‌اى دارد كه برخى از آنها عبارتند از:

[1] - بحارالانوار، ج 69، ص 397

[2] - شرح غررالحكم و درالكلم، آمدى، ج 1، ص 140، انتشارات دانشگاه تهران

[3] - شرح غررالحكم، ج 4، ص 505

[4] - همان، ص 175