و چه زيبا- آشنا سازند تا آنها با شناخت صحيح از واژه‌هاى اخلاقى با آن برخورد حساب شده داشته باشند.

پيامبر گرامى اسلام 6 مى‌فرمايد:

«لَوْ يَعْلَمِ الْعَبْدُ ما فى‌ حُسْنِ الْخُلْقِ يَعْلَمُ انَّهُ مُحْتاجٌ انْ يَكُونَ لَهُ خُلْقٌ حَسَنٌ»[1]

اگر انسان مى‌دانست چه فايده‌اى در اخلاق نيك است، مى‌فهميد كه به آن نياز دارد.

بنابراين، بايد به كودك فهماند كه اخلاق نيكو، سبب سرافرازى و زندگى شرافتمندانه او خواهد شد، همان گونه كه اخلاق زشت، سرافكندگى، خوارى و نكبت زندگى را در پى دارد. به تعبير على 7:

«رُبَّ عَزيزٍ اذَلَّهُ خُلْقُهُ وَ رُبَّ ذَليلٍ اعَزَّهُ خُلْقُهُ»[2]

اى بسا عزيزى كه اخلاقش او را خوار ساخته، و چه بسا ذليلى كه اخلاقش او را سرافراز كرده است.

در اين مجال به مهمترين صفات اخلاقى كه تأثير زيادى در شكل گيرى شخصيّت اخلاقى كودك دارد، مى‌پردازيم:

1- راستگويى‌

راستگويى از صفات پسنديده‌اى است كه لازمه حيات راستين و شرافتمندانه است.

شخص راستگو نزد همه عزيز، محترم و داراى شرافت و بزرگوارى است و دروغگو نزد ديگران بدنام، بى‌آبرو و بى‌ارزش است. امير مؤمنان 7 مى‌فرمايد:

«الصَّادِقُ عَلى‌ شَفا مَنْجاةٍ وَ كَرامَةٍ وَالْكاذِبُ عَلى‌ شَرَفِ مَهْواةٍ وَ مَهانَةٍ»[3]

راستگو در شرف نجات و بزرگوارى و دروغگو در پرتگاه هلاكت و خوارى است.

دروغگو نه تنها خود را نزد ديگران ضايع و بى‌آبرو مى‌كند، بلكه به ايمان خود نيز

[1] - بحارالانوار، ج 10، ص 369

[2] - همان، ج 71، ص 396

[3] - نهج البلاغه، ص 208، خطبه 85