هرگز تن به ذلّت و خوارى نمى‌دادند، و اين بدان جهت بود كه در كودكى با شخصيّت بار آمده و مورد تكريم قرار مى‌گرفتند.

امام حسن و امام حسين 8 بيش از شش سال نداشتند كه رسول خدا 6 با آن دو بيعت كرد.[1] اين دو بزرگوار بطورى با شخصيّت بار آمده بودند كه در اين سِنّ كم، لايق پذيرفتن بيعت شدند. آنها در همان دوران كودكى از استقلال و اعتماد به نفس برخوردار بودند.

شيوه‌هاى احترام به كودك‌

1- بازى و رفاقت با كودك‌

شركت بزرگسالان در بازى كودكان تأثير بسزايى در پرورش شخصيّت آنها دارد، چرا كه كودك تصوّر مى‌كند كارهايش آنقدر ارزنده است كه پدر يا مادر خود را در سطح او قرار داده‌اند و با او همكارى مى‌كنند؛ اين امر، موجب احياى شخصيت آنها و شكوفا شدن حسّ استقلال و اعتماد در باطنشان مى‌شود.

رسول گرامى اسلام 6 فرمود:

«مَنْ كانَ عِنْدَهُ صَبِىٌّ فَلْيَتَصابَ لَهُ»[2]

كسى كه كودكى دارد (براى تربيت او) بايد كودكانه رفتار كند.

حضرت على 7 نيز مى‌فرمايد:

«مَنْ كانَ لَهُ وَلَدٌ صَبا»[3]

كسى كه كودك دارد، بايد خود را تا سر حدّ كودكى تنزل دهد.

مطالعه در زندگى رسول خدا 6 و ديگر پيشوايان دين نشان مى‌دهد كه كودك را به‌

[1] - بحارالانوار، ج 50، ص 78

[2] - وسائل الشيعه، ج 15، ص 203

[3] - همان