الف- محبّت به كودك‌

اهميّت محبّت به اندازه‌اى است كه مى‌توان آن را ريشه اصلى شجره اخلاق و فضيلت و مايه اصلى سجاياى انسانى دانست.

رسول گرامى اسلام 6 ايمان به خدا و رسول را مستلزم محبّت و مهربانى با كودكان دانسته است. «روزى آن حضرت با جمعى از مسلمانان در نقطه‌اى نماز مى‌گزارد؛ موقعى كه به سجده رفت، امام حسين 7 كه در آن زمان كودك خردسالى بود، به پشت پيغمبر سوار شده، پاهاى خود را حركت مى‌داد و «هى هى» مى‌كرد. وقتى پيغمبر مى‌خواست سر از سجده بردارد، او را مى‌گرفت و تا پايان نماز طفل مكرّر به پشت پيغمبر سوار مى‌شد. يك نفر يهودى ناظر اين جريان بود. پس از نماز به حضرت عرض كرد: «شما با كودكان خود طورى رفتار مى‌كنيد كه ما هرگز چنين نمى‌كنيم». پيغمبر اكرم 6 در جوابش فرمود:

«اما لَوْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ لَرِحِمْتُمُ الصِّبْيانَ»

اگر شماها به خدا و رسول خدا ايمان مى‌داشتيد، نسبت به كودكان خود مهربان بوديد.

مهر و محبت پيغمبر نسبت به كودك، مرد يهودى را تحت تأثير قرار داد و صميمانه دين اسلام را پذيرفت.[1]

امام صادق 7 مى‌فرمايد:

«هَلِ الدّينُ الَّا الْحُبُّ»[2]

آيا حقيقت دين، چيزى جز دوستى و محبّت است؟

محبت يكى از بهترين و مؤثّرترين وسائل و عوامل پرورش صحيح كودكان است، چرا كه مطبوعترين غذاى روان كودك است و همان طور كه كودك به آب و هوا و غذا محتاج است، به محبّت و نوازش نيز نيازمند است.

[1] - بحارالانوار، ج 43، ص 296

[2] - همان، ج 27، ص 95