درس سيزدهم وظايف متقابل همسران (4)

عفّت و پاكدامنى‌

«عفّت» به معناى خويشتندارى از محرّمات، دورى از كارهاى زشت و حالتى است كه از غلبه شهوت جلوگيرى مى‌كند.[1] منظور ما از عفّت در اينجا خوددارى از انجام خواسته‌هاى غير عاقلانه، نادرست و نامشروع جنسى است. امام على 7 مى‌فرمايد:

«الصَّبْرُ عَنِ الشَّهْوَةِ عِفَّةٌ»[2]

عفّت، پايدارى در برابر شهوت است.

اهميّت عفّت‌

عفّت يكى از ارزشهاى والاى معنوى است و در روايات اسلامى نسبت به حفظ عفّت بسيار سفارش شده و از آن به عنوان يكى از بهترين عبادتها ياد شده است. امير مؤمنان صلوات‌الله‌عليه فرمود:

«عَلَيْكَ بِالْعَفافِ، فَانَّهُ افْضَلُ شِيَمِ الْاشْرافِ»[3]

بر تو باد به پاكدامنى كه برترين ويژگى اخلاقى انسانهاى شريف است.

امام باقر 7 نيز مى‌فرمايد:

[1] - مجمع البحرين، ج 5، واژه عفت؛ مفردات القرآن، راغب اصفهانى، مادّه« عَفَّ»

[2] - شرح غررالحكم، ج 2، ص 82

[3] - همان، ج 4، ص 293