ثروت دنيا را براى چه مقصود مى‌خواهى؟ عرض كرد: مى‌خواهم هزينه زندگى خود و خانواده‌ام را با آن تأمين كنم، به خويشاوندانم يارى رسانم، در راه خدا انفاق كنم و با آن حجّ و عمره به جا آورم.

حضرت فرمود:

لَيْسَ هٰذٰا طَلَبَ الدُّنْيٰا، هٰذٰا طَلَبُ الْاٰخِرَةِ. [1]

اين دنياطلبى نيست، بلكه آخرت‌طلبى است.

اگر حبّ مال از حدّ مصلحت تجاوز كند، بطورى كه انسان مال را هدف بداند و در جمع‌آورى آن به هيچ قيد و شرطى پايبند نباشد، ناپسند است، زيرا در اين صورت، انسان مال را نه براى رفع نيازهاى زندگى، بلكه نشانۀ ارزش و عظمت خود مى‌پندارد. در نتيجه هر قدر بر اموالش افزوده شود، حرص او به كسب مال بيشتر مى‌گردد، و تمام عمر خود را صرف اندوختن مال مى‌كند، با اين پندار كه مالش او را جاودانه مى‌سازد. [2]

ثروت، مايۀ غفلت

فقر و تهيدستى در حدّى كه آدمى براى تأمين نيازهاى ضرورى زندگى خود درمانده شود و نتواند زندگى روزانۀ خود و خانواده‌اش را اداره‌كند و آبرويش را در جامعه حفظ نمايد، از نظر اسلام به شدّت مذموم است. رسول خدا(ص) دربارۀ چنين فقرى فرمود: