اصولاً در جهان آفرينش «بد» وجود ندارد و آنچه را انسان، بدمى‌پندارد، در كل نظام هستى تفسيرى حكيمانه دارد كه بسيارى از درك آن عاجزند، برخى از آنها نتيجۀ كارهاى ناشايست انسانهاست، برخى براى تنبيه و آگاهى و برخى نيز براى ورزيدگى و آبديدگى ما به وقوع مى‌پيوندد و جملگى لازم و ضرورى‌اند.

نتيجه اينكه، كمترين گمان بد به خدا و كارهاى او، نابخردانه، زشت و محكوم است و هيچ آفريده‌اى اجازۀ چنين پندارى را ندارد و همه بايد نسبت به خدا خوش گمان باشند.

2. مؤمنان

راه يافتگان صراط مستقيم همواره در صدد خودسازى، اصلاح و بهسازى دين و دنياى خويش‌اند و آنچه را انجام مى‌دهند در همين راستا توجيه پذير است و چنانچه كارى به ظاهر خلاف از آنان سر بزند، بايد حمل بر صحت كرد و حتى الامكان از بدگمانى به آنان پرهيز نمود، چرا كه قرآن كريم سوء ظن به مؤمنان را محكوم مى‌كند. در آيه‌اى مى‌خوانيم:

يٰا ايُّهَا الَّذيٖنَ اٰمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيٖراً مِنَ الظَّنِّ انَّ بَعْضَ الظَّنِّ اثْمٌ... . [1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، از ظن، زياد بپرهيزيد كه برخى از گمانها گناه است.