با اين حال، اگر آرزو از حدّ خود تجاوزكند، موجب بدبختى است و همانند سرابى، انسان را همواره به دنبال خود مى‌برد تا به ورطۀ هلاكت بيندازد.

امام على(ع) فرمود:

اَلْاَمَلُ كَالسَّرٰابِ يَغُرُّ مَنْ رَاٰهُ وَ يُخْلِفُ مَنْ رَجٰاهُ. [1]

آرزو همچون سراب، بينندۀ خود را گول مى‌زند و با اميدوار خويش، خلف وعده مى‌كند.

انسان براى از بين بردن چنين آفتى بايد دور انديش باشد و آرزوهاى خويش را به سمت امور معنوى و اخروى جهت دهد، تقواى الهى را پيشۀ خود سازد، از محرمات بپرهيزد و آخرت خود را اصلاح و آباد كند.

امام على(ع) مى‌فرمايد:

اَكْيَسُ الْاَكْيٰاسِ مَنْ مَقَتَ دُنْيٰاهُ وَ قَطَعَ مِنْهٰا امَلَهُ وَ مُنٰاهُ وَ صَرَفَ عَنْهٰا طَمَعَهُ وَ رَجٰاهُ. [2]

هوشيارترين مردم، كسى است كه دنيا را دشمن دارد و اميد خود را از آن قطع كند و طمع خود را از آن بردارد.