3. انتقام خدا: سرانجام دست انتقام الهى گلوى بهتان زننده را خواهد فشرد و تقاص بازى كردن با آبرو و حيثيت بندگانش را خواهد گرفت؛ امام رضا(ع) از پدرانش از رسول اكرم(ص) چنين نقل مى‌كند:

مَنْ بَهَّتَ مُؤْمِناً اوْ مُؤْمِنَةً اوْ قٰالَ فيٖهِ مٰا لَيْسَ فيٖهِ اقٰامَهُ اللّٰهُ تَعٰالىٰ يَوْمَ الْقِيٰامَةِ عَلىٰ تَلٍّ مِنْ نٰارٍ حَتّٰى يَخْرُجَ مِمّٰا قٰالَهُ فيٖهِ. [1]

هر كس به زن يا مرد مؤمنى بهتان بزند يا چيزى را به او ببندد، خداوند روز قيامت بهتان زننده را بر تپه‌اى از آتش نگه مى‌دارد تا از عهدۀ گفتۀ خويش برآيد!

بديهى است كه وى نمى‌تواند آنچه را گفته ثابت كند تا از عذاب و خشم خدا خلاصى يابد.

جلوگيرى از شايعه‌پراكنى

اگر زشتى تهمت را مورد توجه قرار دهيم، روشن مى‌شود كه هر مؤمن خردمندى علاوه بر اينكه خود نبايد دست به شايعه‌پراكنى و پرونده‌سازى بزند، وظيفه دارد ديگران را نيز از چنين اقدام خطرناكى باز دارد تا ناجوانمردانه بندگان بى‌گناه خدا را گرفتار نسازند، بويژه كارگزارانى كه به نحوى با مجرمان، ضد انقلاب، متخلفان و تبهكاران سر و كار دارند يا آنان را دستگير و محاكمه مى‌كنند، بايد همواره با صداقت و امانت با پرونده‌ها برخورد كنند و هرگز به خود يا ديگران اجازه ندهند كه در پروندۀ متهم دست ببرند، چيزى از آن كم كنند يا بر