درس چهاردهم: بهتان

«بهتان» از ريشۀ «بهت» به معناى حيران و هاج و واج شدن است.

بهتان دروغى است كه به خاطر بزرگى و زشتى، شنونده را مات و مبهوت مى‌سازد. [1]

امام صادق(ع) در تفسير بهتان مى‌فرمايد:

اَلْبُهْتٰانُ انْ تَقُولَ فيٖهِ مٰا لَيْسَ فيٖهِ. [2]

بهتان اين است كه عيبى را كه برادرت از آن مبرّاست به او ببندى.

پديدۀ زشت بهتان يا تهمت و افترا، علاوه بر اينكه يك خوى زشت اخلاقى است، در زمرۀ گناهان كبيره نيز محسوب مى‌شود؛ به تعبير شهيد دستغيب، كبيره بودن تهمت از راه اولويت قطعى ثابت است، به اين بيان كه تهمت از غيبت بدتر و جرمش بيشتر است، زيرا غيبت