جايگاه اخلاق

قرآن كريم برخوردارى از اخلاق شايسته و تزكيۀ نفس را از شرايط رستگارى دانسته و فساد اخلاق را منشأ بدبختى و زيانكارى بشر مى‌شمارد و مى‌فرمايد:

قَدْ افْلَحَ مَنْ زَكّٰيهٰا وَ قَدْ خٰابَ مَنْ دَسّٰيهٰا. [1]

هر كه در پاكى آن (روح) كوشيد، رستگار شد و هر كه آلوده‌اش ساخت، نوميد گرديد.

پيامبران الهى براى پى ريزى اساس مكارم اخلاق، تزكيۀ نفوس و تربيت انسانهاى با فضيلت، به سوى بشر فرستاده شدند و در طول قرنهاى متمادى، يكى پس از ديگرى، در تحكيم و گسترش مبانى اخلاقى كوشيدند، شاگردانى را پرورش دادند و در سايۀ مبارزات و تلاشهاى خويش نتايج درخشانى به دست آوردند.

قرآن مجيد دربارۀ فلسفۀ بعثت پيامبر اكرم(ص) مى‌فرمايد:

هُوَ الَّذىٖ بَعَثَ فِى الْاُمّييٖنَ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ اٰيٰاتِهِ وَ يُزَكّيٖهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ‌الْكِتٰابَ وَالْحِكْمَةَ وَ انْ كٰانُوا مِنْ قَبْلُ لَفىٖ ضَلاٰلٍ مُبيٖنٍ. [2]

اوست خدايى كه از ميان مردم بى‌كتاب پيامبرى از خودشان مبعوث كرد تا آياتش را بر آنها بخواند و آنها را پاكيزه سازد و كتاب و حكمتشان بياموزد، اگر چه پيش از آن در گمراهى آشكار بودند.