وَالَّذيٖنَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حٰافِظُونَ الاّٰ عَلٰى ازْواجِهِمْ اوْ مٰا مَلَكَتْ ايْمٰانُهُمْ فَأِنَّهُمْ‌غَيْرُ مَلُومٖيَن فَمَنِ‌ابْتَغٰى وَرٰاءَ ذٰلِكَ فَاوُلٰئِكَ هُمُ‌الْعٰادوُنَ. [1]

[ مؤمنان ] كسانى هستند كه دامان خود را [ از آلوده شدن به بى‌عفّتى ] حفظ مى‌كنند. همسران و كنيزان خود كه در بهره‌گيرى از آنان ملامت نمى‌شوند. و كسانى كه غير اين [ زنان حلال ] را [ به مباشرت ] طلبيدند، تجاوزگرند.

شهوت عاملى ويرانگر

قدرت عقل آدمى در برابر طغيان غرايز او بسيار ناچيز است و اگر ايمانى قوى و اراده‌اى نيرومند پشتوانۀ عقل او نباشد، عقل به سادگى در برابر هواهاى نفسانى از جمله غريزۀ جنسى به زانو در مى‌آيد و تسليم مى‌شود. چه بسا افرادى كه در پرتو فروغ عقل خويش، عواقب و پيامدهاى زيانبار پيروى از هواى نفس را درك مى‌كنند، ولى در عين حال در برابر خواهش شهوت چنان ضعيف‌اند كه عمرى زندگى با اندوه و ندامت را به بهاى ساعتى هوسرانى مى‌خرند.

همۀ مردم در پرتو هدايت فطرى، درك وجدانى، تشخيص عقلى و دانش بشرى مى‌دانند كه ظلم و تجاوز بد و خيانت و ناپاكى زشت است، ليكن وقتى اطاعت از دستور عقل و فطرت مستلزم مخالفت با نيروى غريزه و شهوت باشد، كار انسان دشوار مى‌شود. تا شرايط عادى