مسائل سياسى،اجتماعى و اقتصادى،افراد جامعه را نسبت به آينده خود مضطرب و نگران كرده و با تكرار اين مشكلات آنان را مأيوس نموده به طورى كه دستيابى به يك پيروزى براى آنان يك امر غيرممكن تلقى گردد.«ضمناً نا اميدى مى‌تواند اين اعتقاد را در رهبران كشور ايجاد نمايد كه ادامه جنگ كار احمقانه‌اى است؛لذا باعث مى‌شود كه آنان با همفكران خود مشورت كنند و يا اينكه موجب اختلاف و تفرقه در بين رهبران گردند؛به طور مثال مى‌توان ساكنان يك شهر را از طريق بمباران به نا اميدى نسبت به جنگ سوق داد بدون آن كه نيازى به تحريك آنان باشد.» [1]

نمونه‌هاى زيادى از القاى يأس و نااميدى را به وسيلۀ تبليغات استكبار جهانى از ابتداى پيروزى انقلاب اسلامى تا كنون مى‌توان ارائه داد؛كه ما به عنوان مثال به تعدادى از خبرهاى منتشره اشاره مى‌كنيم:

1.روزنامه آيندگان (57/11/27):

آقاى نخست‌وزير احساس خطر مى‌كنيم.آقاى نخست‌وزير من به عنوان يك ايرانى كه به هيچ دسته و حزبى بستگى ندارم در حد آگاهى سياسى شما هم نيستم،احساس خطر مى‌كنم و مى‌بينم مردم نگرانند و بيشتر بى‌اطلاعى از كارهاى دولت و موضع آن ايجاد چنين نگرانى كرده است. [2]

2.روزنامه اطلاعات 57/12/2:

بازگرداندن آرامش به ايران،ماه‌ها طول مى‌كشد.